بررسی تاثیر تله نرسینگ بر هموگلوبین گلیکوزیله و شاخصهای تن سنجی در بیماران دیابتی نوع ۲

زمینه و هدف: دیابت یک بیماری شایع و پرهزینه می باشد. با توجه به شیوع بالا و اهمیت پیگیری طولانی مدت بیماران، یک روش پیگیری ارزان قیمت که برای مددجویان در دسترس باشد، لازم است. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاْثیر تله نرسینگ بر هموگلوبین گلیکوزیله و شاخصهای تن سنجی بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.   روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 64 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو، به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مورد و کنترل شامل 33 نفر گروه مورد و 31 نفر گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و آزمایش بود. قبل از مطالعه همه بیماران تحت مداخله آموزشی قرار گرفتند. اما گروه مورد به مدت 12 هفته تحت پیگیری تلفنی نیز قرار گرفت. در ابتدا و پایان سه ماه مطالعه، هموگلوبین گلیکوزیله و شاخصهای تن سنجی ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 17 و با استفاده از آزمونهای آماری independent t test ، paired t test و chi-square مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین هموگلوبین گلیکوزیله و شاخص توده بدن در گروه مورد بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله به طور معنی داری کاهش داشت (05/0 p< ) ولی در گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0 p> ). میانگین نسبت دور کمر به دور باسن قبل و بعد از مداخله در گروه مورد و کنترل تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 70/0= p و 40/0= p ).   نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، به نظر می رسد تله نرسینگ به عنوان یک روش پیگیری می تواند باعث بهبود گلیسمی گردد.